Hoe ben je bij Fleuren terecht gekomen?

“Ik denk dat ik een jaar of 10 was toen ik voor de eerste keer hier kwam. Als klein manneke kwam ik hier met Kuypers Baarlo, zij vervoerden voor Fleuren de bomen. Als chauffeur ben ik aan de slag gegaan bij Leon Smits, in het internationaal transport. In die tijd heb ik de appels van het Proefbedrijf (Fleuren) naar de veiling mogen brengen en ook de appels mogen ophalen in Swalmen (bij Gerard Fleuren). Dit was in de jaren ’90. Vervolgens ben ik voor Cornet gaan rijden. Vanuit daar kwam ik ook weer in aanraking met de bomen van Fleuren. 

Daarna kwam ik bij een bedrijf terecht dat helaas failliet ging waardoor ik zonder werk kwam te zitten. Dat was precies ten tijde van de financiële crisis. Twee jaar lang heb ik toen geen werk gehad, nergens kon ik aan de bak komen. Van ellende ben ik toen gewoon het kantoor van Han opgestapt, zonder afspraak, en heb tegen Han gezegd: ‘jij hebt een auto in Helden naast de muur staan en ik zoek een stuur.’  Vanaf die tijd is het balletje gaan rollen, ik kon meteen aan de slag. In het begin was dat op oproepbasis, we deden op dat moment nog weinig met eigen vervoer. In de loop der jaren is dat uitgebouwd naar de huidige situatie. Nu heb ik ongeveer de helft van het jaar vast werk met betrekking tot transport. Alles wat we zelf aan transport kunnen doen, dat verzorg ik.”

Waarom heb je gekozen om te werken bij Fleuren

“Zoals ik al vertelde zat ik 2 jaar zonder werk, het ging slecht thuis wat betreft financiën, er moest brood op de plank komen. Ik kon het toen niet aan om weer internationaal te gaan rijden. Dag en nacht van huis weg zijn, week in, week uit, wat ik eerst wel deed, dat trok ik gewoon niet meer. Fleuren was in de buurt, ik kon op de fiets er naartoe, het bedrijf zit ook in de agrarische sector, iets waar ik toch wel in opgegroeid ben. Vanuit daar is mijn keuze wel gekomen om het bij Fleuren te gaan proberen. En dat was meteen raak. 

Het is in die tijd uit nood geboren, maar het was ook zeker wel een bewuste keuze om bij Fleuren aan te kloppen.”

Hoe omschrijf je de werksfeer?

“Mijn periode is de rooi- en leverperiode. De collega’s waar je dan mee te maken hebt is gewoon top, dat is leuk. Er zijn hele leuke dingen en het fijne ervan is dat je in één oogopslag kunt zien of we een goede dag hebben of een slechte dag.

In de tijd dat ik niet aan het rijden ben, dan doe ik tractorwerk en werkjes die anders blijven liggen. In die tijd werk ik samen met de collega’s van de schoffelploeg, zoals wij dat noemen. Samen doen wij de onkruidbestrijding binnen de kwekerij en alles wat daarbij komt kijken. Dus dat is niet alleen de kwekerij, maar ook de draad rondom het perceel, af en toe wat snoeiwerk zodat we ergens jaarrond door kunnen rijden mocht er ergens iets overhangen. Maar hoofdzakelijk de onkruidbestrijding. Dat is wel altijd een uitdaging, zeker in de tijd wanneer de kwekerij opkomt, dan komt het onkruid ook op. Het is de uitdaging om het onder controle te krijgen en te houden.”

Hoe ziet een typische werkdag voor jou er uit?

“Tijdens mijn transport-werk is het hoofdzakelijk intern transport. Intern wil in dit geval niet zeggen ‘binnen de muren’ maar wat van het veld naar de loods moet, weer terug naar het veld en eigenlijk plan ik dat allemaal zelf in. Ik weet waar de rooiers aan het werk zijn, ik weet wat terug naar de loods moet en wanneer en dan is het eigenlijk gewoon ’s morgens beginnen. Ik stap in de auto en ik weet wat ik moet doen. 

Indien er bomen geleverd moeten worden, dan doet Magiel de planning en ik bekijk dan hoe we dat het beste kunnen doen want af en toe loopt praktijk en theorie naast elkaar. 

Een voorbeeld: als je op google kijkt en je zit rondom Utrecht of het Maas-Waalgebied dan liggen de plaatsen wel op volgorde naast elkaar, maar dan moet er ook rekening mee gehouden worden dat er een rivier tussen zit. Dus daar maak ik dan mijn eigen plan in.  De klanten krijgen vanuit kantoor  al een globale tijd van levering en ik bel ze een half uur van tevoren op dat ik onderweg ben. Als ik weet dat ik iets om moet draaien of wanneer er iets niet klopt dan bel ik ze eerder op om te zeggen dat het later op de dag wordt of de volgende dag op tijd. 

In hoofdzaak krijg ik de leverritten aangeleverd vanuit kantoor en die zet ik zelf een beetje op volgorde.

In het algemeen is de afspraak dat ik probeer om 8 uur bij de eerste klant te zijn ongeacht de plaats van levering.

Internationaal rijden doe ik niet echt voor Fleuren. Wel rijd ik naar klanten vooraan in Duitsland en België, maar voor ons is dat meer rijden binnen onze eigen regio aangezien we vlakbij beide grenzen zitten. Af en toe kan het op het einde van het seizoen wel eens zijn dat ik naar de Bodensee of Noord-Duitsland rijd voor lege pallets.”

Wat is de grootste uitdaging van jouw baan?

“Om op het einde van de dag alles op het bedrijf te hebben wat op het bedrijf moet zijn of wat op een andere plaats moet zijn. De uitdaging zit ‘m in dat zo goedkoop mogelijk te doen. Daarnaast vind ik het een uitdaging om zoveel mogelijk kilometers uit een liter diesel te halen en om met kantoor te sparren hoe we zo gunstig mogelijk kunnen rijden in combinatie met ingehuurd transport, dus wat met mij met de vrachtwagen mee kan en wat met extern transport. Dat gezegd hebbende, wij zijn natuurlijk geen transportbedrijf, wij zijn een boomkwekerij. 

Het is voor mij wel een persoonlijke uitdaging om er het meeste uit te halen wat er uit te halen valt.”

Wat vind je zelf het leukste aan het werk bij Fleuren?

“Dat is het rijden, dat zit ook in mijn bloed, dat is mijn vak. Zeker ook de zelfstandigheid, ik moet zorgen dat het op het einde van de dag klopt. 

Het contact met de klanten is ook zeker iets dat ik leuk vind. Er is altijd wel een rode draad te vinden bij de klanten waar eventuele problemen zitten: het ene jaar heeft het gevroren, het andere jaar is het te droog, de laatste jaren is de appelprijs onderwerp van gesprek. Ik kan die problemen niet oplossen, ik kan er wel naar luisteren en het verhaal doorgeven aan mijn collega’s zodat ook zij weten wat er bij de klanten speelt.

Ik probeer ook tijd te maken om een luisterend oor te bieden aan wat klanten te vertellen hebben en te vragen hebben betreffende de toekomst van hun bedrijf en eventueel een rondje te maken over het bedrijf om zelf ook te zien wat ze hebben. Als vrachtwagenchauffeur ben je ook het visitekaartje van het bedrijf want je komt het vaakst bij klanten en op tijden dat het ook werkbaar is. Na 10 jaar als vrachtwagenchauffeur voor Fleuren heb ik inmiddels een vertrouwensband opgebouwd met de klanten. Er zijn al aardig wat bedrijven die tegen me zeggen: ‘je weet waar de heftruck staat, de bomen moeten daar, het koffiezetapparaat staat daar’ en dan weet ik wel wat ik moet doen, dat is zeker leuk. Dat gaat soms zo ver dat ik in mijn vrije tijd, in de vakantie kersen ga kijken en kopen bij klanten van ons.”

Wat vind je het mooiste dat je bij Fleuren bereikt hebt?

“De positie waar ik nu in zit. Dat ik mijn werk zelfstandig kan doen en dat daar mij het vertrouwen in gegeven wordt.”

Wat is een typische Fleuren traditie?

“Dat is voor mij nog altijd de kerstviering. Het is ongekend dat we elk jaar een handgeschreven kaartje van Han krijgen. Dat is voor mij een ultieme traditie. 

Ik heb de andere kant ook ervaren. Bij een vorig bedrijf hebben we eens een brief gekregen dat we het kerstpakket niet verdiend hadden. Dat was toen voornamelijk internationaal transport dus ik was de hele week weg. En het is dan niet alleen dat ik de hele week weg ben, mijn vrouw is ook de hele week alleen. Je komt op het eind van het jaar terug, krijgt een briefje waar je mee naar huis kunt gaan waarop staat dat we geen kerstpakket hebben verdiend. Het gaat dan helemaal niet over het kerstpakket of wat er in zit, maar het gaat mij om het gebaar want vaak is geven leuker dan iets krijgen. 

Daarom is het kaartje voor mij ook een ongekende traditie, dat je baas even aan je denkt en voor iedereen even moet bedenken ‘wat ga ik op dat kaartje schrijven’ en dat vind ik echt uniek.

Een andere traditie is de cake uit Zeeland. Vanaf het eerste jaar tot aan nu is het een traditie dat wanneer ik bij een bepaalde klant ben, dat ik daar cake meeneem. Deze klant heeft naast de fruitteelt ook een winkeltje aan huis. Hij heeft nog bij Carol (broer van Han) op de HAS in de klas gezeten. Ik kom er regelmatig langs, los van het feit of hij bomen krijgt of niet, of ik moet er even stiekem een stukje voor omrijden zodat ik wel mijn cake kan gaan halen in dat winkeltje. Het leuke is, als je er achterom rijdt, je kunt er precies met de vrachtwagen komen, dan roept het winkelvrouwtje al naar achteren ‘Fleuren is hier, de vrachtwagen van Fleuren is hier! Maar we krijgen nu toch geen bomen?’ Nee nee, zegt de fruitteler dan, ik weet al wat hij komt doen’. Die cake neem ik dan altijd mee terug voor mijn collega’s.”